Մի առավոտ Հովհաննես Շիրազը կարմրած աչքերով գալիս է Ավ. Իսահակյանի մոտ ու հուսահատ ձայնով ասում
Դեպի ռազմի դաշտ, դեպ հերոսացում, Դեպի բարձունքը մեծ Հաղթանակի...
Խեղճ աղքատի հոգին դուրս գա, քարից, հողից հաց քամե, բեռով հացը հարստին տա, հարուստն իշխե, վայելե . Ավ. Իսահակյան
... մենք թե դրսից, թե ներսից քանդեցինք մեր երկիրը . Հ. Թումանյան