Ինձ դուր են գալիս այն ստեղծագործությունները,որոնք ընթերցողին մտածելու տեղ են թողնում. Դավիթ Սամվելյան

Ելակետ լրատվականի/Yelaket.am-ի զրուցակիցն է արձակագիր Դավիթ Սամվելյանը, որը մեզ հետ զրույցում կիսեց իր խոհերը «Հայելապատում» գրքի, սիրո, հավատի և նվիրական երազանքի մասին։ -Ձեր դուր են գալիս բաց ավարտով վեպերը: -Ինձ դուր են գալիս այն ստեղծագործությունները, որոնք ընթերցողին մտածելու տեղ են թողնում: Այդ էլ, սակայն, ենթադրում է, որ ընթերցողը պետք է որոշակի մտավոր ու ընթերցվածության պաշար ունենա: Շատերը բողոքում են, թե այսինչ կամ այնինչ գործը կարդացինք, բայց անավարտ էր: Բայց ոչ, որովհետև կիսատ բաները, երբեմն ավելի գեղեցիկ են, քան վերջացած… - «Արտագաղթած կարոտ» գրքում այն միտքն եք արտահայտել, որ կորցնել կորցրածը հնարավոր չէ ,գտնելն էլ հնարավոր է միայն պատառիկներով: Ո՞ր կորստի համար եք ամենաշատն ափսոսում: -Հենց Ձեր մեջբերած հատվածից էլ ենթադրվում է, որ ափսոսալն ապարդյուն է: Տվյալ պահին ցավ ես ապրում, բայց հետո ցավը բթանում է: Ամենացավալին, սակայն, այն կորուստներն են, որոնք քո պատճառով չեն, բայց ազդում են քեզ վրա թե որպես մարդ, թե ավելի լայն, ազգային ու պետական մակարդակով: -Ի՞նչ « գույն» ունի կարոտը արտագաղթողների աչքերում: -Մոխրագույն կամ սև: Մոխրագույն է նրանց մոտ, ովքեր ինքնակամ են արտագաթում, բայց երբեմն այդ կարոտը առկայծում է մտքում կամ սրտում: Սև, երբ ստիպված են լինում արտագաղթել ու գիտակցում են, որ վերադառնալ կամ հետ բերել չի լինի ոչինչ: -Հիասթափությունից հետո այրո՞մ եք բոլոր կամուրջները: -Ամեն դեպքում ոխ չեմ պահում կամ վրեժ լուծելու ծրագրեր չեմ կազմում: Մեզ մոտ հիասթափությունների արդյունքում բաժանումները շատ դեպքերում մարտական են լինում ու մոռացվում է, որ սեփական հիասթափության արդյունքում մարդը վատը չի դառնում, ուղղակի ինչ-որ պահի ինչ-որ բանում դու ես գերագնահատել կամ սեփական տեսանկյունից զգալու և ճանաչելու գործը ‹‹չարաշահել››: -Դուք մասնագիտությամբ աստվածաբան եք: Անվերապահորեն հավատու՞մ եք աստծուն, թե ,այնուամենայնիվ, կարծում եք՝ մարդն է իր բախտի մշտագո տնօրենը:
-Իմ մասնագիտությունը աշխարհիկ մասնագիտություն է և կապ չունի հավատալ-չհավատալու հետ, իմ մասնագիտության տեր շատերը չեն հավատում՝ իրականում դժվար է շատ բան իմանալ ու շարունակել հավատալը: Մի բանի հաստատ չեմ հավատում. բախտին: Կա նախախնամություն: Մի անգամ, երբ դեռ ուսանող էի, մի մտերիմ ու բանիմաց քահանայի մոտեցա ու խոստովանեցի, որ սովորելուս ընթացքում Աստծո գոյության հարցում կասկածներ են ծագում ներսումս: Նա պատասխանեց, որ երբ օրերից մեկ օր ասեմ, որ այլևս չկասկածեմ, նա չի հավատա ինձ: Ամեն ապրած օր պետք է նպաստի կասկածիդ հերքմանն ու հավատիդ ամրապնդմանը… -Ձեր գործերից մեկում գրել եք, որ պատմվածքների վերջաբանն ավարտ չէ: Իսկ ի՞նչն եք կյանքում ավարտված համարում: -Ոչ մի բանը, կյանքը գեղեցիկ ու հետաքրքիր է հենց իր անկանխատեսելիությամբ: Անգամ մահը վերջը չէ… - Ո՞րն է Ձեր նվիրական երազանքը: -Ընդամենը այս հարցի մասին լռեմ: Մեծ-մեծ, բարձրագոչ բաներ կարող էի հիմա ասել, բայց լռեմ…