Միջազգային հարթակները դարձել են իմ ստեղծագործական կյանքի անբաժան մասը. Սյուզաննա Մելքոնյան

Ելակետ/Yelaket.am լրատվականի զրուցակիցը երգչուհի Սյուզաննա Մելքոնյանն է, որը մեզ հետ կիսեց իր խոհերը «Almatym Juregimde» երիտասարդ կատարողների երգի միջազգային մրցույթում հաղթելու, հաջողության գրավականի, արտիստին կոփելու հատկանիշների և մարդկային հարաբերությունների մասին:

_Անկեղծ ասած՝ մրցույթի մասին ես ոչինչ չգիտեի: Մրցույթի մասին ինձ տեղեկացրեց և մասնակցության առաջարկը արեց Երևանի Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի պետական քոլեջի տնօրեն իմ ավագ ընկեր, կոլեգա Վրեժ Կիրակոսյանը, ով հայկական պատվիրակության ղեկավարն էր և ընդգրկված էր ժյուրիի կազմում: Ժյուրին, ի դեպ, միջազգային էր: Առաջարկը եղավ իր կողմից և մենք հանդիպեցինք, զրուցեցինք, մանրամասն տեղեկացա մրցույթի կանոններին, ֆորմատին:Ինչու՞ համաձայնվեցի, որովհետև նախ մեկուկես տարվա մրցութային դադար էր իմ կյանքում, իսկ մրցույթներն ու միջազգային հարթակները շատ տարբեր պատճառներով դարձել են իմ ստեղծագործական կյանքի անբաժան մասը:

Հաջորդ պատճառն այն էր, որ, ցավոք սրտի շատ բան նորից տեղի ունեցավ, ես ունեի կարիքը մեզ բոլորիս ներկայացնելու միջազգային հարթակում, և էմոցիոնալ առումով դա շատ կօգներ մի փոքր հանդարտվելու որպես հայուհի, և ճիշտն ասած,այդպես էլ եղավ: Մեծ պատիվ էր մեզ, մեր ժողովրդին, մեր երկիրը ներկայացնելն ու հաղթելը:

Հաջորդ պատճառն այն էր, որ ես շատ էի հոգնել այստեղի աշխատանքային գրաֆիկից և անընդհատ նույն մթնոլորտից: Անկեղծ կլինեմ՝ ինձ պետք էր այն միջավայրը, որտեղ ես հայտնվել էի, որտեղից ես շատ բան սովորեցի և մեկ շաբաթվա ընթացքում շատ գիտելիքներ վերցրած վերադարձել եմ Հայաստան:Մի խոսքով՝ պարբերաբար ես ունենում եմ նման հարթակների կարիք, և, երևի թե ճիշտ պահին Վրեժը արեց այդ առաջարկը:

-Նախ ասեմ, որ իմ առաջին հաղթանակը չէր և առաջին միջազգային մրցույթն էլ չէր, բայց մի տեսակ այլ էին այս անգամ զգացողություններս, հստակ չեմ կարող ասել՝ ինչով էր պայմանավորված, բայց երևի թե այս երկու տարվա ընթացքում շատ բաներ տեղի ունեցածի համար՝ որպես ստեղծագործող մարդ՝ որպես հայուհի, ներսումս շատ բաներ էին կուտակվել: Ես այդ հսկայական բեմում, այդ հսկայական սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ միասին կարողացա էմոցիոնալ դաշտս բոլորովին այլ տեսանկյունից ներկայացնել և նաև դրանով էր պայմանավորված երկրորդ մրցութային օրը իմ ելույթի հուզականությունը:

Երջանկություն, հպարտություն և սարսափելի մեծ պատասխանատվություն...

_Ցանկացած նոր մրցույթ,փառատոն,կլինի մրցույթ հեռուստանախագծի տեսքով, թե նման բարձր մակարդակի միջազգային փառատոն,ունի իր ֆորմատը: Եվ ամեն անգամ իմանալով ֆորմատի մասին՝ կարողանում եմ ճիշտ և հավուր պատշաճի պատրաստվել, որովհետև այստեղ ոչ միայն քո անունն է, այլև քո երկրի ու դրոշի: Բնականաբար, ես արդեն բավարար չափով փորձ ունեի հասկանալու համար, որ սա ևս հերթական պատասխանատու հարթակներից մեկն է լինելու, բայց, ցավոք,ունեի քիչ ժամանակ պատրաստվելու և Հայաստանում իմ գրաֆիկի հետ զուգահեռ իսկապես մի քիչ դժվար էր դա, բայց ոչ անհնար:

Ղազախերենի ուսուցչուհին Շուշաննա Անդրանիկովնան է,որը մի քանի դասերի ընթացքում մաքսիմալ փորձեց այս երգի և մրցույթի շրջանակներում ինձ հղկել և ծանոթացնել ընդհանրապես Ղազախստանի մշակույթին,մասնավորապես երգի բառերի,արտահայտչաձևի, երգի տեքստի իմաստին, որը անսահման օգնեց բեմում, ինչպե՞ս կարող ես վերապրել մի բան, որի մասին գաղափար չունես, առանց երգի իմաստը, բովանդակությունը իմանալու, չես կարող ճիշտ այն մատուցել և այս դեպքում հաղթանակը, հատկապես մրցութային երկրորդ օրը,միանշանակ կապված էր դրա հետ:

_Ես կարծում եմ, որ ցանկացած մարդու՝ լինի ժյուրի, թե ուղղակի հանդիսատես, որովհետև մենք բոլորս էլ մարդ ենք և մեզնից յուրաքանչյուրն ունի էմոցիոնալ զգայուն դաշտ, չի կարող թեկուզ մի փոքր չգրավել զգացմունքային հատվածը,քանի որ ես արդեն շատ լավ գիտեի և ուսումնասիրել էի իմ երգը՝ տեքստից մինչև կոմպոզիտոր ամեն ինչ,այստեղ շատ հետաքրքիր բան ստացվեց, նախնական ցուցակում, որ ընտրել էի այս երգը որը կոչվում է «Թռչունները վերադառնում են», այստեղ թռչունը միայնակ մարդու, ընդհանրապես մարդկության սիմվոլն էր, և ես դեռ ծանոթ չէի տեքստին և երաժշտությանը: Հոգով էի զգացել և ընտրել էի այս երգը:Հետո,երբ ծանոթացա երգին, հասկացա, որ չեմ սխալվել:Այս ամեն ինչը հասկանալով, սովորելով, վերցնելով, դրան գումարելով իմ զգայական դաշտը՝ ես փորձեցի հնարավորինս անկեղծ լինել բեմում, քանի որ ինքս շատ տեղերում լինելով ժյուրի, միշտ գնահատում եմ արտիստի ազնվությունը:Գիտեի՝ շատերը կարող են երգել, իսկապես շատ տաղանդավոր մարդիկ կան աշխարհում, բայց, ցավոք, շատերի մոտ չի ստացվում ինչ-ինճ պատճառներով հաղթահարել այդ կոմպլեքսը և լինել իսկապես ազնիվ բեմում:Ես կարծում եմ, որ դիապազոնը՝ դիապազոն, ձայնը՝ ձայն, բայց ազնվությունը բեմում միշտ է գնահատվում: Դա իմ փորձից եմ ասում: Կարծում եմ ՝ ժյուրին երկուսն էլ գնահատեց:

_Ցանկացած մրցույթ իմ կյանքում տալիս է ինձ շատ բան, սկսած նոր ընկերներից, միջավայրից հարաբերություններից մինչև դպրոց: Աշխատել իրենց սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ, որը բաղկացած էր մոտավորապես 75 հոգուց, դա վոկալիստի համար շատ մեծ բան է նշանակում:Եվս մեկ անգամ հոգեպես կոփվեցի որպես բեմի մարդ և հոգեբանական տեսանկյունից շատ բաներ տվեց հերթական անգամ այս միջազգային մեծ հարթակը:

_Արտիստին,ի վերջո,կոփում են դժվարությունները,փակ դռները, ոչերը: Ես ոչ առաջինն եմ այս կյանքում, ոչ էլ վերջինը այս աշխարհում,բայց դա պրակտիկորեն ապացուցված ճշմարտություն է:Իհարկե,կա մեկ այլ բևեռ, որ ցավոք սրտի հակառակն է լինում, բայց հիմնականում, իմ կարծիքով դրանք են, որ կոփում են արտիստին: Ամենակարևորը՝ ամեն օր փոքր-փոքր քեզ վրա աշխատել,քո սխալը ընդունել,հասկանալ,որ դու ունես բաց թողնված տեղ, ընդունել, գիտակցել դա և աշխատել դրա վրա:

_Ես մարդկային հարաբերություններում միշտ կարևորել ու կարևորում եմ ազնվությունը:Ազնիվ մարդը և ազնիվ ընկերը Աստծո պարգև է:Եթե մարդու մեջ չկա ազնվություն,իր մեջ չկա ոչ մի բան ինձ համար:

_Գալիք տարում շատ բաներ կան,որ պետք է իրականացնեմ:Բայց մի տեսակ մեծ հավատ ունեմ,որ գալիք տարում ես վերջապես կհանդիպեմ իսկական սիրուն,որովհետև,ի վերջո,հատակապես հայ կնոջ կյանքում, որքան էլ կարիերայում հաջողակ լինի, անձնականը մնում է անձնական: Ես դեռ հավատում եմ, որ հանդիպելու եմ գեղեցիկ սիրո, որովհետև ես երկար եմ սպասել դրան:

_Ես իմ հաջողությունների համար հավիտյան շնորհակալ եմ լինելու բոլոր այն մարդկանց՝ ընտանիքից մինչև հանդիսատես, ովքեր միշտ հետևել ու հետևում են ինձ: Այն հանդիսատեսին, որը անդավաճան իմ կողքին է եղել, կա ու կլինի:

_Ես իմ առանձնահատուկ շնորհակալությունն եմ հայտնում Վրեժ Կիրակոսյանին պրոֆեսիոնալիզմի,բարձր մակարդակի և մարդկային որակների համար: Արտիստի համար շատ կարևոր է, թե ով է իրեն ուղեկցում: Այնպես ստացվեց, որ այս փառատոնում ինձ ուղեկցում էր Վրեժ Կիրակոսյանը, և ես բոլորովին այլ տեսանկյունից ճանաչեցի իրեն ու այնքան ուրախ եմ, որ ինքն է եղել իմ կողքին, որովհետև այդքան նպաստել արտիստին, որ մաքսիմալ լավ ելույթ ունենա, ցավոք սրտի, ամեն մեկին տրված չէ:Այս ամենի համար Վրեժ Կիրակոսյանին շատ շնորհակալ եմ: