Որոն՞ք էին ՀՀ անկախության երկու գլխավոր փաստաթղթերը, որոնք ծառայում էին որպես պետական ուղղենիշներ

Հայաստանի Գերագույն խորհուրդը սեպտեմբերի 23-ի նիստում ընդունեց Հայաստանի անկախության հռչակման մասին հետևյալ պատմական որոշումը. «Հավատարիմ մնալով Հայաստանի անկախության մասին հռչակագրին, հենվելով մարդու իրավունքների և ազգերի ազատ ինքնորոշման նորմերի վրա, նպատակ ունենալով ստեղծել ժողովրդավարական, իրավական հասարակարգ, հիմք ունենալով 1991թ. սեպտեմբերի 21-ի` ԽՍՀՄ կազմից դուրս գալու մասին անցկացված հանրաքվեի արդյունքները, Հայաստանի Հանրապետության Գերագույն խորհուրդը հռչակում է Հայաստանի Հանրապետությունը անկախ պետություն»:

Հայաստանի Երրորդ Հանրապետությունը ունի երկու պատմական փաստաթուղոթ՝ օգոստոսի 23-ի Անկախության հռչակագիրը և Գերագույն խորհրդի սեպտեմբերի 23-ի որոշումը։ Այս փաստաթղթերի գործողությունը, իրավունակությունը, քաղաքական դերակատարումն անվիճելի են, դրանք արհամարհելու, ոտնահարելու յուրաքանչյուր քայլ ակնկալում է բարոյական, քաղաքական, հանրային և իրավական պատասխանատվություն:Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխանության ուղղում խոչընդոտներն անսահման են։ ՀՀ ինքնիշխանության մարտահրավերները պայմանավորված են երկու՝ ներքին և արտաքին գործոններով:

Մենք գիտակցաբար չենք տարանջատում այդ երկու գործոնները, քանի որ դրանք հաճախ փոխկապակցված են: Վերջիններս ունեն նաև իրենց բաղադրիչները:
Հայաստանի ինքնիշխանության հնարավոր կորստի պատմական բաղադրիչը նաև ընդգծված գաղափարախոսական բնույթ է կրում, որն ամփոփված է «Հավերժ Ռուսաստանի հետ» կարգախոսում:
Հայաստանի ինքնիշխանության հաջորդ մարտահրավերը քարոզչականն է: Հայաստանի անկախությունից ի վեր Հայաստանի բոլոր դժվարությունները, որոնք հիմնականում պայմանավորված էին ղարաբաղյան պատերազմով և նախկին ԽՍՀՄ հանրապետությունների միջև տնտեսական կապերի փլուզմամբ, նաև՝ մեծացող սոցիալական անարդարությամբ, հասարակությանը մշտապես մատուցվել են որպես անկախության անխուսափելի հետևանքներ:
ՀՀ ինքնիշխանության հասարակական սպառնալիքներից ամենալուրջը Հայաստանից արտագաղթի ծավալների աննախադեպ աճն է: