Գիտությա՞մբ, թե՞ անգիտությամբ՝ աղճատված հայոց լեզու մի՛ մատուցեք դպրոցին
Հանրակրթության առարկայական ծրագրերի չափորոշիչներում հայ գրականության բախտը ավելի մռայլ գույներով է գծված, քան հայոց լեզվինը։ Մի առիթով ասել եմ․ հայ գրականության ծրագիրը կազմված է դասական արժեքների ուրացումով և պետք է փոխվի հիմնովին։
Բայց իմ խոսքը դարձյալ հայոց լեզվի մասին է։
Գրականության վերաբերյալ դրական աղմուկի մեջ մի տեսակ կորավ հայոց լեզվի ձայնը։ Բայց այստեղ էլ ասելու և անելու շատ բան կա։
Փորձեցինք ՔԱՂԱՔԱԿԻՐԹ ձևով արձագանքել՝ մատնանշելով շատ էական բացթողումներ և անճշտություններ։ Ստացանք հանդիմանանքի խոսքեր, անհեթեթ մեղադրանքներ, ուսուցիչներին ուղղված ՎԱՅՐԵՆԻ կոչ՝ համախմբվել ակադեմիական այրերի դեմ։
Եվ այդ բոլորը՝ մի ինքնահավան տոնով, մի խրատական չափերով, զազիր ձևակերպումներով՝ ակադեմիական փքուն այրեր, քառակուսի դոկտորներ ևն։
Այդ ի՞նչ լեզու է, ի՞նչ կիսահիգիենիկ ոճ։ Ուզում եք՝ ձեր ոճո՞վ ձեզ պատասխանեմ․ ակադեմիական այրեր ենք, բա հո Ոմանց նման վտիտ ուղեղներ չենք, որ լեզվի մակարդակները չեն տարբերում իրարից։ Կամ ի՞նչ է նշանակում նախագծի սևագիր տարբերակ։ Հինգ հոգով 9 ամիս երկնել եք, սևագրությո՞ւն եք ծնել։
Քավ լիցի, ես չեմ ուզում այս ոճով խոսել ձեզ հետ, մի՛ դրդեք դրան։
Մենք՝ բոլորս՝ ոլորտի մասնագետներով, ընդհանուր գործի ենք կոչված։ Մեր նպատակները նույնն են՝ ստեղծել լավ ծրագիր, ունենալ լավ դասագրքեր, լավ դպրոց։
Բայց ցավով պիտի արձանագրեմ․
Մասնագիտական այս խմբակը հակված չէ խորհուրդ և առաջարկ լսելու (վկա՝ նրանց կոչերն ու ելույթները)։ Ավելին․ ի վիճակի չէ հաջող ծրագիր կազմելու, քանի որ չունի բավարար պատրաստվածություն։ Դրա վկայությունն է հենց թեկուզ երեսունհինգէջանոց ծրագրի վայրիվերո լեզուն։
Հ․Գ․ Մեր լեզվի ուսուցումը ունի մեթոդաբանական մի շատ կարևոր յուրահատկություն․ անհնար է հայերենի ուսուցումը լիարժեք կազմակերպել՝ առանց քերականական համակարգված և անհրաժեշտ գիտելիքների։
Չի կարելի հայերենի աղճատված քերականություն հրամցնել դպրոցին, լինի դա գիտությա՞մբ, թե՞ անգիտությամբ։
Յուրի Ավետիսյան, ԵՊՀ Ժամանակակից հայոց լեզվի ամբիոնի վարիչ