«Բոլորը ծիծաղում էին իմ պատասխանի վրա»․ Ավետիք Իսահակյան

Մեր մեծանուն հայ գրողների ապրած կյանքւ նույնքան հետաքրքիր է, որքան նրանց ստեղծագործությունները։ Իրենց գործերում ընթերցողը կարող է երբեմն հանդիպել հուշերի կամ դրվագների, որոնք վերցված են իրական կյանքից, ինչպիսին է օրինակ Իսահակյանի այս պատմությունը՝ իր, Դերենիկ Դեմիրճյանի և Պռոշյանի մասնակցությամբ։ «1904 թվին,ամռանը, անցնում էի Ղարաքիլիսայով (Կիրովական), լսեցի, որ Պռոշյանը ընտանիքով այնտեղ է։ Գնացի մոտը և մի գիշեր հյուր եղա։ Բացի Պերճանուշից բոլոր զավակները հետն էին։ Դերենիկ Դեմիրճյանն էլ հյուր էր նրա մոտ։ Նաև մի օրիորդ էր ապրում նրա տանը, իր աղջիկների ընկերուհին։ Պոլսեցի էր և Եվրոպա պիտի մեկներ ուսանելու։
Պռոշյանը նկատել էր,որ Դերենիկը և պոլսուհին իրար հետևում են․․․
Շատ հուզիչ և միևնույն ժամանակ շատ զվարճալի էր Պռոշյանի հոգատար մտմտունքը նրանց հանդեպ։
— Ա՜յ տղա,- գաղտնաբար ասաց ինձ,- էս երեխեքը իրար վրա աչք ունեն։ Աղջիկն ուզում է գնա արտասահման, ով գիտե էնտեղ ինչ շան ու գիլու բաժին դառնա, ափսոս է։ Ես ուզում եմ միջամտեմ, բայց նրանք ինձանից քաշվում են, սրտերը չեն բանում։ Նրանց սերը պիտի գլուխ բերել, խեղճ են։ Դու կարաս, ընկեր տղա է, թե Դերենիկն է նազ անում` էդ գյադին համոզիր, թե աղջիկն է նազ անում` աղջկան համոզիր։
— Քյաչալը դեղ գիտենա, իրեն գլխին կանի,-պատասխանեցի ես ամենայն լրջությամբ։
Եվ երկար ժամանակ բոլորը ծիծաղում էին իմ պատասխանի վրա»։