Տխուր էի ես ... Իսկ փողոցներում գիշերվա քամին
Ինչ-որ մոռացված երգ էր նվագում...

Վահագն Դավթյան

ՏԽՈՒՐ ԷԻ ԵՍ ... Իսկ փողոցներում գիշերվա քամին
Ինչ-որ մոռացված երգ էր նվագում...
Չգիտեմ ինչու հանկարծ այդ ցրտին ու տարաժամին
Ուզեցի տեսնել աչքերդ մաքուր...

Աչքերդ ու քեզ, որ աղջիկ էիր վայրի ու բարակ,
Քեզ, որ խուսափող խաղ էիր ու բոց,
Քեզ, որ հոգուս մեջ ծավալվում էիր որպես պատարագ
Ու ապրում որպես սրբության սրբոց:

Քեզ, որ ողջ կյանքում տարա իբրև ցավ, իբրև առեղծված
Ու պահ տվեցի իմ երազներին,
Եվ նման դարձար մեր մատյաններում հավիտյան լռած
Ու չվերծանված մեր հին խազերին:

Գինով էի ես... Ու իմ կարոտը հեծկլտում էր խուլ,
Այրվում էր իբրև ծարաված մի տենդ,
Բայց քամին հանկարծ ճակատիս դրեց մատներն իր տխուր
Եվ ասաց. Այդ ո՞ւր, իմ հիմա՜ր, իմ խե՜նթ...

Ինչո՞ւ ես խառնել երկինք ու գետին, կրակ ու մոխիր,
Ինչո՞ւ ես խառնել վայրկյան ու տարի,
Դու մոռացե՞լ ես, թե նրան այդ երբ ու որտեղ թողիր
Այդպես գեղեցիկ ու այդպես վայրի...

Լսի’ր ասացի, չկա ժամանակ ու չկա տարի,
Կա միայն վայրկյան, կա թախիծ ու թույն,
Կա միայն կարոտ, կա միայն ծարավ, կա տենդ մի վայրի,
Ու կա աստղային մի հավերժություն:

Հարբած էի ես... Ու գնում էի աստղերի միջով,
Ու ինձ հետ էր նա վայրի ու բարակ,
Եվ թեև քամին հետքերս էր ջնջում մի չար քրքիջով,
Բայց և հնչում էր մի սուրբ պատարագ...

Վահագն Դավթյան