«Սոս եւ Վարդիթեր». Պերճ Պռոշյան 

ԼՈՒՍԱՆԿԱՐ՝ ՀԱՅ ԼՈՒՍԱՆԿԱՐՉԱԿԱՆ ԱՐՎԵՍՏՆԵՐԻ ՀԵՏԱԶՈՏԱԿԱՆ ՇՏԵՄԱՐԱՆ 

Կանգնել եմ ախա-բախա,- շավաղուս տատը կախ ա.
Շեկ տղա, կարմիր աղջիկ,- թո'ղ բռնենք իրար յախա:

Ամպել ա ձուն չի գալիս,- մթնել ա տուն չի գալիս:
էս անտեր բարձի վրա,- առանց յար քուն չի գալիս:
Ոչխարն արել եմ բակը,- դեմ տվել սելի ակը.
Ով իմ սիրածս առնի,- չի վելի (վայելի) գլխի թագը:

Կաքավը կաննել ա քարին,- կտուցը լիքը արին,
Մի աղլուխ վարդ եմ քաղել,- ղրկել իմ աղպոր յարին:

***

***

Նանիկ արա մեծանաս,
Հալիվորիս ծերանաս,
Երբոր խելքիդ տեր ըլնես,
Պառավ տատիդ չմոռնաս:

Տատը գլխովդ պտիտ գա,
Ինչ խաթա ունիս տատին գա,
Երեսիս մի բուռ հող քցես,
Իմ տեր ու տիրական բալա:

Շնորհքով, զոռով տղա դա՛ռ.
Սաղ աշխարհքը ձեող առ.
էս մեր դուշման ազգերին,
Հեղճացրու հոգին առ:

Ձենդ լսողը սասանի,
Ծակը մտնի տազ անի,
Ասի, հրես, Գրիգորը,
Կը տա ինձ ու կըսպանի:

Գերի ա մեր հայ ազգը,
Ղոչաղների թայ ազգը,
էս անիրավ թուրքի ձեռին,
Փչացավ մեր կես փայ ազգը:

Իմ Գրիգորը մենծանա,
Դուշմանի աչքը հանա.
Հայի ազգին օգնելով,
Փառք ու պատվի տիրանա:

ՊԵՐՃ ՊՌՈՇՅԱՆ (1837-1907)

«ՍՈՍ ԵՒ ՎԱՐԴԻԹԵՐ», 1860թ. (հատվածներ)