Երբ մարդը կորած է բոլորի համար, նա գտնում է ինքն իրեն… և իր Աստծուն. Երվանդ Քոչար 

Մարդը ծնվում է իր անավարտ դեմքով ու բնավորությամբ, բայց նրա ապրելաձևը հղկում ու ավարտում է պակասը։

***

Երբ մարդը կորած է բոլորի համար, նա գտնում է ինքն իրեն… և իր Աստծուն:

 ***

Կյանքը սխալների ու ափսոսանքների մի շարան է, որ մարդ հույս ունի ուղղելու սերունդների ընթացքում … Բայց դա էլ է պատրանք, քանզի ամեն մարդ իր ձևով է ապրում կյանքը և իր ձևով սխալվում:

***

Մարդու ամենավեհ արտահայտությունը ժպիտն է, ամենաազնիվ մարդկային զգացումը՝ վիշտը: Վիշտն իջնում է մարդու հոգու խորքը և հաղթանակած, մաքրված, փորձի և փորձության միջով բարձրանում է ժպիտի ձևով: Ժպիտը մի պսակ է, որ մեր միտքը դնում է հոգու վրա: 

***

Լռությունը առեղծվածային պատասխան է, որ ամեն մարդ իրեն հաճելի ձևով է մեկնաբանում, կամ անբացատրելի է, ուստի և ընկալվում է ակնածությամբ:

***

Կյանքը ծով է, ալիքը կամ վեր է հանում մեզ, կամ խորտակում, բայց վերևի ալիքները պետք է իջնեն, ուրեմն՝ հավասարվեն:

Արվեստագետը պետք է լինի աղավնու պես միամիտ և օձի պես խորագետ՝ զարգացած և իմաստուն: Բայց ստեղծագործելիս պետք է մոռանա ամեն ինչ և միամտորեն մոտենա իր գործին:

***

Առաջնորդին ժողովուրդն է առաջնորդում… իսկ եթե նա չի հասկանում այդ, ժողովուրդը նրան կործանում է:

***

Առանց անկումի ապրել՝ կնշանակի գնալ թույլ դիմադրության գծով

***

Բնության մեջ ամեն ինչ մաքառում է իր գոյությունը պահպանելու համար: Մարդն է, որ չի բավարարվում միայն դրանով, նա տենչում է ամեն ինչ ունենալ, գիտենալ և տիրանալ ամեն ինչի:

 ***

Արվեստագետի համար ստվերը այնքան նյութական է, որքան առարկան. դրանք հավասարապես նկարչական օբյեկտներ են:

ԵՐՎԱՆԴ ՔՈՉԱՐ