Ընկան նրանք իբրև մարտի՛կ, Ընկան նրանք իբրև մարդի՛կ. Պարույր Սևակ

Կռիվներում ընկան նրանք.

Ամեն մեկը՝ մի տան ճրագ,

Ամեն մեկը՝ մի մոր որդի,

Ամեն մեկը՝ մի աղջկա

Երազանքը անապական,

Կնոջ՝ սերը, հոր՝ ապագան...

Ամեն մեկը՝ անգիր մի վեպ,

Ամեն մեկը անգին մի կյանք...

Ամեն մեկը ընկան ա՛յլ կերպ.

Մերթ՝ ջրի մեջ, մերթ՝ հողի տակ,

Մեկը սրով, տասը՝ հրով,

Մեկը՝ արդեն հայտնի հերոս,

Տասը՝ հերոս դեռ չդարձած,

Մեկը՝ իր մոր արցունքներով

Թաց նամակը դեռ չընթերցած,

Տասը՝ նամակ սպասելիս,

Կարոտելիս, երազելիս...

Բայց զոհի՛ պես չընկան նրանք:

Ընկան նրանք իբրև մարտի՛կ,

Ընկան նրանք իբրև մարդի՛կ,

Որ սովոր են մահը վանել

Իրենց կյանքով՝ հանուն կյանքի,

Որ սովոր են զրկանք տանել՝

Ընդդեմ ցավի ու զրկանքի.

Որ պատրաստ են հանուն սիրո

Սիրուց առնել ատելու թափ.

Եվ անպարտ են ատելությամբ:

Որ հզոր են հենց այդ սիրով.

Զոհի՛ նման չընկան նրանք:

Ընկան նրանք իբրև մարտի՛կ,

Որ փուլ չգա էլ ապարանք,

Խաղաղ մնա ամեն երդիկ,

Եվ ծխանի ծուխը բարակ

Վե՛ր բարձրանա պրա՜կ-պրա՜կ,

Քամուց թերթվի լուրթ երկնքում.

Որ էլ ոչ մի ընտանիքում

Անտերացած ոչ մի աթոռ

Չաղաղակի դատարկությամբ

Թեյի ժամին, ճաշի պահին.

Որ արկերի դղրդոցին

Ու հրդեհի ահեղ բոցին

Փոխարինեն արծաթ բահի

Զրնգոցը երկնքի տակ

Եվ կարոտի շշուկը տաք:

Նրանք ընկան կռիվներում,

Բայց ապրում է հոգին նրանց

Ապրողների հոգիներում.

Չի՛ մեղմացել ցավը կրած,

Ատելությո՛ւնը փրփըրած

Եվ հաղթության տե՛նչը խորին՝

Ի գիտություն ա՛յն բոլորի,

Որ նայում են շիրմին նրանց

Միայն իբրև մի բլուրի,

Որ հարթվում է կամաց-կամաց,-

Անմիտի պես մոռանալով,

Ոչ եթե չար թշնամու դեմ

Ապրողները իրենց ուժով

Ու զենքով են անպարտելի,

Ընկածները իրենց հուշո՛վ,

Վրեժո՜վ են սարսափելի...

ՊԱՐՈՒՅՐ ՍևԱԿ

ՍԻՐՈ ՃԱՆԱՊԱՐՀ, «ԸՆԿԱԾՆԵՐԸ»

ԵՐԵՒԱՆ, 1947թ.